Կան բաներ, որոնք մենք սիրում ենք, քանի որ դրանք սիրում են կամ սիրել են մեր սիրելիները: Օրինակ, ֆիլմեր կան, որոնք դիտելիս ես հիշում եմ հորս: Հիշում եմ նրա ծիծաղը սրամիտ հատվածների ժամանակ, նրա ժպտուն աչքերը, ձեռքի թեթև շարժումները, և այդ ֆիլմերը, որ գուցե թե մեկ այլ դեպքում ինձ առանձնապես չհիացնեին, դառնում են լավագույններից լավագույնը:

Ի՜նչ տարօրինակ արարած է մարդը։ Անգիր գիտի հազարամյակների խորքից եկող ճշմարտությունը՝ ինչ ցանես, էն էլ կհնձես։ Ոչ միայն գիտի, այլև հազար անգամ տեսել է, սեփական փորձով համոզվել է, որ ինչ ցանում ես, էն էլ հնձում ես, այլ կերպ չի լինում, բացառված է։ Գիտի, բայց շարունակում է փուշ ու տատասկ ցանել։ Ու, որ ամենատարօրինակն է, շարունակում է սպասել, որ վարդ ու կակաչ է հնձելու։

Անկախության տարիների ընթացքում մեր ունեցած ամենամեծ կորստի հիմնական պատճառը եղել է ղեկավարության և, առաջին հերթին, նախագահների մոտ լրիվ բացակայող կամ շատ թույլ արտահայտված ստրատեգիական մտածողությունը։

Թուրքի հետ բարեկամացողների, թուրքին «հումանիտար օգնություն» ուղարկողների ու Մարգարայի ճանապարհը թուրքի առաջ բացողների համար։

Երբ լույսը մեռնի, հանգիստ կսպասենք նրա ծնունդին խավարի միջից, մենք լույս կդառնանք, որ երբ որ պետք գա՝ հանգենք, առանց հարցնել ինչից, կամ ինչի:

Երեկ աչքովս ընկավ՝ էն Գիլոյան Կարենն էր ինչ-որ հեծանիվների մասով դուրս տվել, թե «ուզում ենք Հայաստանը սարքենք Հոլանդիայի նման երկիր»։ Ուշադիր՝ Հոլանդիայի։

Վերջին տարիներին տասնյակ հազարավոր մարդիկ փողով ազատվել են զինվորական ծառայությունից:

Մի անգամ վանականները խոսում էին խոնարհության մասին: Գազա քաղաքի անվանի քաղաքացիներից մեկը, լսելով այն խոսքերը, թե որքան մարդն ավելի է մոտենում Աստծուն, այնքան ավելի մեղավոր է իրեն տեսնում, զարմացավ և ասաց. - Դա ինչպե՞ս է հնարավոր:

Աղջկաս դիմավորում եմ, հուզված է, քննությունից է դուրս եկել: -Ի՞նչ կա, ի՞նչ եղավ գրավորը: -Լավ չեմ գրել:

Փոքր ժամանակ ինձ թվում էր, թե տրամվայի ռելսերը գնացքի ռելսերից բարակ ու նուրբ են։ Բայց մի օր Կոմիտասի ասֆալտը քանդել էին, ու ես տեսա, որ ռելսերը նույնն են, պարզապես, մեծ մասն ասֆալտի տակ էր թաքնված։ Էդ օրվանից, մի տեսակ, ավելի հարգեցի տրամվային, որ լուրջ ռելսերով էր շարժվում ու գնացքի նման հզոր ազգականներ ուներ, բայց չէր պարծենում, աջուձախ չէր ասում դրա մասին, այլ հանգիստ, իր համար, դանդաղ, զնգզնգալով գնում-գալիս էր քաղաքի փողոցներով։